Artykuł
W jednej z wiosek, położonej wśród puszczy i bagien, żyła rodzina Gagaczków. Ojciec utrzymywał ją łowiąc ryby i polując na drobną zwierzynę, matka z gromadka dzieci uprawiała len, konopie i rzepę. Któregoś roku, kiedy zima była bardzo mroźna, a wiosna ulewna i deszczowa, Krajnę nawiedziła siejąca śmierć zaraza. Umierały też kolejne dzieci Gagaczków. Wysłuchawszy modłów matki, Bóg zesłał na spustoszona ziemię Anioła Gabriela. Ten, zobaczywszy ubogie osiedla, nieszczęsnych mieszkańców i żniwo, jakie zebrała szalejąca śmierć, usiadł na suchej ziemi należącej do Gagaczków, ucałował ją, zakrył skrzydłami i zapłakał. Z łez powstała rzeka, której nurt zabrał stojące w krajnie wody i morowe powietrze. W ten oto sposób dolina śmierci zamieniła się w piękną i urodzajną krainę. Miejscowy lud, chcąc uczcić to zdarzenie, nazwał zarówno powstałą rzekę jak i miasteczko, które powstało na jej brzegu, na cześć łez Anioła Gabriela. Po staropolsku całować to inaczej „łobza” – dlatego rzekę nazwano Łobżanką, a miasteczko Łobżenicą.
Według miejscowej legendy, trzej bracia wyruszyli ongiś w świat w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca na osiedlenie się. Wcześniej złożyli sobie przysięgę, iż żaden z nich nie poślubi kobiety wywodzącej się z innego plemienia. Niedługo potem najmłodszy z braci przybył na półwysep utworzony przez zakole rzeki i przywiódł ze sobą białogłowę. Uraza braci, że uczynił to wbrew ich przysiędze, była tak wielka, że postanowił dać młodzianowi nauczkę. Na okrzyk „ Łup żeńca!” starsi pokazali młodszemu, czym kończy się niedotrzymanie słowa. W ten sposób miejsce, w którym dokonał się ów akt, zyskało miano Łobżenicy.
Starsi bracia czynili młodszemu wymówki o to, że się ożenił i wprowadził do swej siedziby „łożnicę”. Ten nie wiedział jednak w swoim zachowaniu nic zdrożnego i dlatego postanowił nazwać swoją siedzibę „Łożnicą”.
A że tereny były obfite w zwierzynę i polowanie okazało się niezwykle udane, dzik – w nawiązaniu do zawołania „Lup odyńca” – stał się odtąd symbolem nowej osady.
Okolice obecnej Łobżenicy były terenem żyznym rolniczo. W grodzie powstał cech rzemieślników którzy specjalizowali się w produkcji kos do koszenia łąk. Każdy z kowali starał się jak najlepiej sprzedawać kosiarzom swoje wyroby. Po niemiecku „chwalić kosę” znaczy „Lobe Die Sense”. Gdy wyłączy się z tego zwrotu” die”, pozostaje „Lobesense”. Po usunięciu dwóch liter „e” otrzymujemy „Lobsens”, czyli niemiecką nazwę własną miasteczka Łobżenica.